دلم میخاد پیش از هرچیزی خودم،خودم رو پیدا کنمهدف زندگی م رو پیدا کنم.براش تلاش کنم و از این زندگی بلاتکلیف دربیام.خوب دیشب خیلی فکر کردم که حیف وقت و زندگی منه.حالا که این همه تلاش کردم تا به اینجا برسم حیفمه واقعا که همه چیزو رها کنم که از دست بدم همه چیزو وقتی به چند قدمی رسیدم! سال دیگه این موقع ها باید استارت بزنم و بخونم برای دستیاری.باید از الان محکم قدم بردارم :) من روزای زیادی پیش رو دارم و هدف های دست یافتنی زیاد تری!
یکی یود میگفت خوشحال باش که فرصت تلاش کردن داری.مثلا خوشحال باش که اضافه وزن داری چون براش تلاش میکنی! خوشحال باش که سطح سوادت average هست چون برای high شدن تلاش میکنی! خوشحال باش که یک سری مشکلات داری تو زندگیت چون قدر آسایش و خوشبختی رو میفهمی.خوشحال باش که دائم یک چلنج جدید داری تا نشون بدی من از پسش برمیام! من میتونم!!
زندگی سخت بگیری،سخت میگذره.آسون بگیری،آسون میگذره!
از خوشبختی های کوچیک لذت ببر.از چایی عصر کنار خونواده.یا صبحونه خوردنی که داداش رو مجبور میکنم نخوابه و انگیزه صبحونه خوردنم بشه.یا حتا همین کیک پختن های عصرگاهی! یا آب دوغ خیاری که طعم کودکی رو میده! بعضی وقتا حس میکنم کودک درونم خیلی زنده س و من خوشحالم!
انگار با نوشتن پروپوزالم دوباره moodم خوب شده و دارم برمیگردم به دنیای زنده ها.
خدایا شکرتممنون که هوامونو داری حتا اگر خودمون نمفهمیم! خدایا شکرت
درباره این سایت